اما اهمیت این کشف از آن روست که نشان می دهد سیاره های جوان چطور به وسیله دنباله دارها در دوران های اولیه تشکیل منظومه شمسی آبدار شده اند.این مکانیسم یعنی آورده شدن آب به کمک دنباله دارها یکی از نامزدهای اصلی در توضیح پیدایش آب روی زمین است که حالا توسط این کشف تقویت می شود. نظرات دیگر می گویند آب به میزان کافی در غبار میان سیاره ای وجود داشته و از ابتدا با زمین همراه بوده است. یکی از ابزار های سینه داون که مخصوص اندازه گیری  اشعه گاما و نوترون های شلیک شده تا عمق یک متری سطح سیارک است، مقادیری هیدروژن را در مناطق استوایی این سیارک کشف کرده که نشان دهنده وجود محتوای آب به اندازه 400 قسمت در یک میلیون قسمت از این مناطق است.تعداد زیادی حفره بزرگ در سطح این سیارک هم وجود دارد که بر اثر برخورد دنباله دارها ایجاد شده و با پیشروی تا عمق باورنکردنی200 متری باعث بخار شدن آب و برگشت آن به فضا می شود.

هیدروژن اضافی کشف شده نشان دهنده وجود آب در محتوای کانی های آبدار است وهمین نتیجه با استفاده از ابزارهای مشابه در مریخ(به کمک فضا پیمای اودیسه مریخ) و در ماه به کمک مدار گرد چاندارایان(1) به دست آمده است.البته مکانیسم وجود آب در وستا،اتم های هیدروژنی ناشی از بادهای خورشیدی خودشان را درون کانی های سطح سیاره جا می کنند.البته دنباله دارهای غنی از آب خودشان را به سطح ماه می کوبند؛ با این همه هر مقدار آبی که داشته باشند شانس کمی برای ماندن در سطح ماه دارد؛ چراکه جاذبه ماه باعث برخورد سریع تر و شدید تر می شود و آب را به فضا برمی گرداند.